Dotychczasowi laureaci nagrody Per Artem Ad Deum

By Giuseppe Tornatore – Own work

2022 – Giuseppe Tornatore – medal Per Artem ad Deum za „pokazywanie prawdy, która jest emocjonalnym doświadczeniem relacji z Nieskończonym i Niepoznawalnym”

Giuseppe Tornatore to włoski reżyser, scenarzysta i producent filmowy pochodzi z niewielkiego miasta koło Palermo na Sycylii. Po nakręceniu w latach 1979-1985 szeregu filmów dla telewizji RAI zrealizował w 1986 r. swój pierwszy fabularny, pełnometrażowy film kinowy pt. „Kamorysta” z Benem Gazzarą w roli głównej. Otrzymał wówczas nagrodę Nastro d’Argento oraz Włoski Złoty Glob dla najlepszego młodego reżysera.

Punktem zwrotnym w karierze Tornatore okazał się jego drugi film – nostalgiczny dramat „Cinema Paradiso”, w której jedną z głównych ról zagrał Philippe Noiret. Od tego filmu rozpoczęła się współpraca Tornatore z kompozytorem Ennio Morricone. „Cinema Paradiso” zostało wyróżnione Oscarem dla najlepszego filmu obcojęzycznego, Złotym Globem, Felixem, nagrodą British Academy of Film and Television (BAFTA) oraz Nagrodą Specjalną Jury na festiwalu w Cannes.

Trzeci kinowy obraz w reżyserii Giuseppe Tornatore – „Wszyscy mają się dobrze” – przyniósł mu Srebrną Wstęgę za najlepszy scenariusz oryginalny oraz Nagrodę OCIC w Cannes. W 1991 r. Tornatore miał swój udział w powstaniu nowelowego filmu „La Domenica Specialmente”. Jego nowela nosiła tytuł Cane Blu. W trzy lata później twórca „Kina Paradiso” popisał się kameralnym, metafizycznym dramatem kryminalnym „Czysta formalność”, rozpisanym na dwóch aktorów – Gerarda Depardieu i Romana Polańskiego.

Do nostalgicznego klimatu artysta powrócił w kolejnych filmach: Sprzedawca marzeń z 1995 roku, „Człowiek legenda” z 1998 roku i „Malena” z Monicą Bellucci w roli głównej. Takie dzieła jak: „Nieznajoma”, „Baaria” i „Koneser” również przesiąknięte są specyficzną nostalgią.

Najnowszą realizacją Giuseppe Tornatore jest film dokumentalny pn. „Ennio” z 2021 roku poświęcony wybitnemu kompozytorowi Ennio Morricone.

www.teologiapolityczna.pl

2021 – Ernest Bryll medal Per Artem ad Deum za „poezję, która zbliża do Boga i pomaga mierzyć się Jego Absolutem”

W 1956 roku ukończył polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim oraz studium wiedzy filmowej przy Wyższej Szkole Filmowej w Łodzi. Współpracował jako dziennikarz z „Po prostu”, „Sztandarem Młodych”, „Współczesnością”, „Miesięcznikiem Literackim”. Jego debiut poetycki przypada na rok 1958 i tomik „Wigilie wariata”. Sławę zyskał dzięki wierszom zgromadzonym w zbiorze „Twarz nieodsłonięta” (1963). Sprawował funkcje kierownika literackiego: Teatru Telewizji (1963-1967), zespołu filmowego Kamera (1967-1968) oraz Teatru Polskiego w Warszawie (1970-1974). W latach 1974-1978 był dyrektorem Instytutu Kultury Polskiej
w Londynie. Był wykładowcą wydziału filmu Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach (1978-1979) oraz był kierownikiem artystycznym zespołu filmowego Silesia w Katowicach (1978-1983). W latach 1991-1995 pełnił obowiązki ambasadora RP w Irlandii. Jest tłumaczem z języka irlandzkiego, czeskiego i jidysz, autorem tekstów piosenek (m.in. „Peggy Brown”, „A te skrzydła połamane”) oraz autorem widowisk słowno-muzycznych, z wykorzystaniem wątków ludowych i regionalnych. Najpopularniejsze z nich to pastorałka „Po górach, po chmurach”, utrzymane w klimacie góralsko-zbójnickim „Na szkle malowane” oraz „Golgota Jasnogórska”- cykl wierszy napisanych pod wpływem inspiracji płynących z Misterium Męki Pańskiej i polskiej tradycji drogi krzyżowej, zawierające pasjonujące obrazy Jerzego Dudy-Gracza (znanego malarza, rysownika i scenograf). Z pasyjnego poematu powstała także płyta o tym samym tytule z muzyką i wykonaniem znanymi polskimi artystami: Joanny Lewandowskiej i Marcina Stycznia. Projekt został nagrodzony Feniksem w kategorii muzyka chrześcijańska. Sztuka pt. „Wieczernik”, oparta na motywach ewangelicznych, była wystawiana w kościołach w całej Polsce. Tomiki „Nie proszę o wielkie znaki” i „Jezioro kałuża” określane są jako prawdziwe wydarzenia religijne.

Ernest Bryll to kawaler Orderu Irlandzkiego Rodu Królewskiego O’Conor (1995) oraz Krzyża Komandorskiego Orderu Odrodzenia Polski (2006). Otrzymał wiele nagród literackich, m.in. Nagrodę im. W. Broniewskiego w dziedzinie poezji, Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” czy Nagrodę Literacką m.st. Warszawy.

2020 – Paweł Łukaszewski medal Per Artem ad Deum za „twórczość kompozytorską i poszukiwanie istoty muzyki sakralnej”

To jeden z najwybitniejszych przedstawicieli sakralnego nurtu muzyki współczesnej. Kompozytor, dyrygent, pedagog. Za swoją twórczość kompozytorską otrzymał wiele nagród i wyróżnień, m.in. II nagrodę na 2. Forum Młodych Kompozytorów w Krakowie (1994) oraz wyróżnienie na Konkursie Młodych Kompozytorów im. Tadeusza Bairda (1992), I nagrodę na Konkursie Akademii Muzycznej w Warszawie (1995), II nagrodę na 5. Konkursie Kompozytorskim im. Adama Didura w Sanoku (1996), II nagrodę na 27. Międzynarodowym Konkursie Florilege Vocal de Tours we Francji (1995). Uhonorowany Nagrodą Prezydenta Miasta Częstochowy za twórczość kompozytorską (1995), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1998), Nagrodą im. św. Brata Alberta (2006), Brązowym Medalem Gloria Artis (2011), Nagrodą Prymasa Polski (2011), Medalem Pro Masovia (2014), Choc de Classica (2014) i Orphee d’Or – Prix Hector Berlioz (2014), Nagrodą im. Jerzego Kurczewskiego (2015), Nagrodą Błogosławionego Michała Sopoćki (2017). Dziesięciokrotnie otrzymał nagrodę fonograficzną Fryderyk. Stypendysta Miasta Stołecznego Warszawy (2010). Utwory Pawła Łukaszewskiego wykonywane były na ponad 100 festiwalach w kraju i za granicą, są zarejestrowane na ponad 150 polskich i zagranicznych płytach CD (m.in. Hyperion, Warner Classics, DUX, Musica Sacra Edition, Signum Records, Acte Préalable, Centaur Records). Ponad 60 jego utworów zostało wydanych m.in. przez ChesterNovello, PWM, Walton Music, Edition Ferrimontana, Pana Musica Japan. Jest dyrektorem Chóru Katedry Warszawsko-Praskiej Musica Sacra i Wydawnictwa Musica Sacra Edition. Jego twórczość zyskała znaczącą pozycję w Europie, USA i Kanadzie. Jego utwory są wykonywane i prawykonywane przez renomowane zespoły chóralne z Londynu i Cambridge (The Kings Singers, The Holst Singers, BBC Singers, Trinity College Choir, Tenebrae, Britten Sinfonia, Polyphony).

2020 – Jerzy Jan Skąpski medal Per Artem ad Deum za „twórczość umożliwiającą przełożenie wizji na formy plastyczne”

2020 – Leszek Sosnowski medal Per Artem ad Deum za „działalność na rzecz rozwijania literatury polskiej, w tym publikację wielotomowej serii książek przedstawiających dzieje Pontyfikatu św. Jana Pawła II”

Polski autor, scenograf, dziennikarz, fotograf, założyciel wydawnictwa Biały Kruk. Założyciel Dyskusyjnego Klubu Filmowego „Kinematograf”, Prezes DKF zaangażowany w organizację krakowskich „Tygodni Kultury Chrześcijańskiej”, organizator „Filmowego Spotkania z Bogiem”. Założyciel wydawnictwa „Biały Kruk”. Laureat 57. polskich i międzynarodowych nagród: Lider Europy 2005, Nagroda Totus 2011, Medal Pro Patria 2017, Krzyż Kawalerski Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej 2018. Od wielu lat promuje i propaguje rodzimą oraz światową sztukę i tradycję. Liczne publikacje o tematyce religijnej, patriotycznej i kulturalnej to wspaniała wizytówka Polski, jej historii oraz wielowiekowego bogatego dziedzictwa duchowego i materialnego. Autorski album Leszka Sosnowskiego, pt. „Kraina Benedykta XVI”, wydany w dwóch wersjach językowych, otrzymał tytuł Książki Roku 2006. Wydawnictwo Biały Kruk w 2002 r. poszerzono o Studio Filmowe, gdzie tworzone są m.in. pełnometrażowe filmy dokumentalne, a wśród nich „Przyjaciel Boga”, którego scenarzystą był Leszek Sosnowski. W 2004 r. film otrzymał Grand Prix na festiwalu w Niepokalanowie w kategorii filmu fabularnego. Wydawnictwo cenione było przez św. Jana Pawła II, który „Białemu Krukowi” udzielił wyłącznego prawa do wydania zbioru swoich wierszy „Renesansowy Psałterz”. Leszek Sosnowski jest redaktorem ponad 150 książek poświęconych św. Janowi Pawłowi II, w tym 27-tomowej serii „Dzieje Pontyfikatu Jana Pawła II” Stworzył również 400 koncepcji edytorskich i opracowań graficznych do książek Białego Kruka.

2019 – Marcin Bornus-Szczyciński (ur. 4 marca 1954). Kompozytor, pianista i śpiewak. Ukończył średnią szkołę muzyczną w klasie fortepianu klasycznego i Wydział Matematyki na Uniwersytecie Warszawskim. W czasie studiów śpiewał w chórze Uniwersytetu Warszawskiego, później w kameralnym chórze „Ars Antiqua”. Swoją profesjonalną działalność estradową zaczął od bluesowej grupy „Gramine”, potem przyszły dwa lata tras koncertowych w zespole Zdzisławy Sośnickiej. Do wybuchu stanu wojennego grał z grupą VOX.

W roku 1982 znalazł się na kontrakcie w Norwegii, gdzie spędził z przerwami ponad dziesięć lat. W roku 1989 wraz ze swoją żoną Basią Sobolewską i Sigurdem Kvikne wygrał konkurs zespołów z zachodniej Norwegii i nagrał płytę zatytułowaną „The White Hotel”. Po powrocie do kraju Stanisław wraz z żoną Basią i przyjacielem Lesławem Mateckim utworzyli zespół „Mikroklimat”. Równolegle uprawiał muzykę dawną śpiewając w zespole wokalnym „Bornus Consort” prowadzonym przez jego brata Marcina. Śpiewał również w zespole „Cantus Firmus”. Specjalnością Stanisława Szczycińskiego są aranżacje chóralne. W ostatnim czasie stworzył płytę zatytułowaną „Nostalgic Piano” z własnymi kompozycjami na fortepian solo oraz wraz z zespołem Bornus Consort nagrał „Pasję wg św. Jana” własnego autorstwa.

Jest organizatorem Festiwalu „Pieśni naszych korzeni”. Istniejący od 1993 roku Festiwal odbywa się zawsze w ostatni pełny tydzień (od niedzieli do niedzieli) sierpnia. Specjalnie opracowane programy koncertowe wykonywane są w zabytkowych kościołach historycznego miasta Jarosławia na południowo-wschodnich rubieżach Polski. Specyficzna formuła festiwalu-święta zakłada równowagę pierwiastka sakralnego i świeckiego, duchowego i intelektualnego, elementu praktyki i teorii, skupienia i zabawy, elementu profesjonalnego i amatorskiego, sztuki akademickiej i ludowej.

Tadeusz Boruta (ur. 14 grudnia, 1957). Urodzony  w Krakowie malarz, krytyk sztuki. W latach 1979-83 studiował malarstwo w krakowskiej ASP (uzyskał dyplom w pracowni Stanisława Rodzińskiego i Zbyluta Grzywacza); równolegle, w roku 1980, rozpoczął studia filozoficzne w Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie (ukończył je w 1984 roku).  W swoim malarstwie często podejmował tematykę religijną, w tym pasyjną. W latach 80. uczestniczył w ruchu kultury niezależnej. W 1984 otrzymał Nagrodę Komitetu Kultury Niezależnej „Solidarność” na wystawie „Wokół grafiki” w 1985 I Nagrodę podczas I Krajowego Biennale Młodych „Droga i Prawda”, w 1988 Artystyczna Nagrodę Młodych za rok 1987.

Jest autorem kilkunastu wystaw problemowych, m.in. „W stronę osoby” (1985), „Wszystkie nasze dzienne sprawy” (1987) w krużgankach Klasztoru oo. Dominikanów w Krakowie, „Misterium paschalne” (1986) w krypcie w krypcie kościoła oo. pijarów w Krakowie, „Aus der Metapher heraus” (1990) w Darmstadt, „Cóż po artyście w czasie marnym” (1990) w warszawskiej Zachęcie  i Muzeum Narodowym w Krakowie (1991), „I barbari nel giardino. Mostra di pittura di artisti polacchi” w Bolonii (1998), „Pokolenie ’80. Niezależna twórczość młodych w latach 1980–1989” w Krakowie (2010).

Alexander Kornoukhov (ur. 1947 w Moskwie) Najwybitniejszy współczesny mozaista, otwarty na inne wyznania i kultury, o czym świadczą realizacje w kościołach różnych wyznań. Czas dzieli między pracownie w Moskwie, Gruzji, Rawennie i Rzymie. Laureat wielu prestiżowych, światowych konkursów, m.in. w Ravennie (Wochy) w 1986 r., czy też  Złotego Medalu Rosyjskiej Akademii Artystów (2002 r.). Jego najsłynniejszym dokonaniem  jest  ułożenie w watykańskiej kaplicy, mozaiki „Nowe Jeruzalem” ze 100 milionów elementów (ten projekt określany jest mianem jednego z najbardziej ambitnych przedsięwzięć artystycznych XX wieku).

2018 – prof. Jan Andrzej Kłoczowski – dominikanin, teolog, profesor filozofii, odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Ukończył studia z historii sztuki na UAM w Poznaniu oraz filozofię na lubelskim KULu. Wykłada filozofię Boga i religii oraz historię filozofii XIX i XX wieku w Kolegium Filozoficzno-Teologicznym oo. Dominikanów w Krakowie. Kierował Katedrą Filozofii Religii na Wydziale Filozofii Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie. Autor, m.in. książek „Więcej niż mit. Leszka Kołakowskiego spory o religię”, „Między samotnością a wspólnotą. Wstęp do filozofii religii”, „Drogi człowieka mistycznego”, „Filozofia dialogu”. Przewodniczący Rady Programowej Instytutu Myśli Józefa Tischnera. W 2014 roku otrzymał tytuł Mistrza Świętej Teologii – najwyższy dominikański tytuł naukowy. W latach 70. i 80. związany z dominikańskim duszpasterstwem akademickim „Beczka”. Aktywnie włączał się w działania opozycji antykomunistycznej (m.in. poprzez Studencki Komitet Solidarności). W 2015 roku ukazała się książka – rozmowa z o. Kłoczowskim, autorstwa Artura Sporniaka i Jana Strzałki, pod tytułem „Kłocz. Autobiografia”.

2018 – Aleksander Sokurow, rosyjski reżyser i scenarzysta, zdobywca Złotego Lwa podczas 68. Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Wenecji za adaptację Fausta. Decyzją Europejskiej Akademii Filmowej zaliczony w poczet 100 najlepszych reżyserów. Ukończył studia na Wydziale Historii Uniwersytetu im. Gorkiego. W latach 1975-1979 studiował w pracowni filmu dokumentalnego słynnej, moskiewskiej szkoły filmowej WGIK. Studiów nie skończył, oskarżony o anty-sowieckie poglądy. Pracował w Studiu Filmu Dokumentalnego „Leningrad”. Doceniony, w latach 90-tych. Wykładał z LenFilm Studio, prowadził autorski program telewizyjny „Wyspa Sokurowa”. Otworzył w Sankt Petersburgu wytwórnię filmową „Brzeg”, wspierającą niezależnych twórców. Począwszy od „Molocha”, żadna fabuła Sokurowa nie przechodzi bez echa, niemal każdorazowo uczestnicząc w konkursie głównym MFF w Cannes i kandydując do Złotej Palmy. W 2003 roku został też uhonorowany Nagrodą „Wolności” im. Andrzeja Wajdy, przyznaną przez American Cinema Foundation.

2017 – Claudia Henzler,  Mieszkająca na stałe w Salzburgu artystka-fotografik odwiedziła najbardziej odległe zakątki świata z zapałem uwieczniając w obrazach opowieści o ludzkich sprawach. Charakteryzuje się niezwykłym darem wychwytywania  obrazów głęboko poruszających duszę. Jej starannie utkane „gobeliny obrazów” umiejętnie czerpią z różnorodnych elementów różnych kultur łącząc je w jeden wspólny wątek ludzkości.

Wystawy fotograficzne
„MOZART & THE LONELY HORSE” [Mozart i Samotny Koń], „WOHIN – Quo Vadis”, „Salzburger Festspiele 2014”
„SREBRENICA”, „FACES OF KOSOVO” [Twarze Kosowa], „TERRA SANCTA — In Search for Peace” [TERRA SANCTA – w poszukiwaniu pokoju], „ROMANIA SACRA — In Touch with the Essence of Life” [ROMANIA SACRA – w relacji z sesnem życia], „HAITI – UNDER MY SKIN” [HAITI – pod skórą], „THE SPLENDOR OF TRUTH [Wspaniałość prawdy]. THE BEAUTY OF CHARITY” [Piękno miłosierdzia], „Gerechtigkeit schafft Frieden”, „Menschenwiirde contra Zynismus”, „Faces of Georgia” [Oblicza Gruzji], „Assisi – Culture & Sprituality” [Asyż – kultura i duchowość], „Antlitz der Gegenwart”, „Our Saints”, „REALITIES”.
Dziennikarstwo
Stern Group (Niemcy), Mediaprint (Austria), Mediengruppe „Osterreich” GmbH (Austria), Der Standard (Austria), Heute (Austria), Presse (Austria), San Mateo County Times (USA)

2017 – Prof. Michał Kazimierz Heller – prezbiter katolicki, teolog, profesor nauk teologicznych specjalizujący się w filozofii przyrody, fizyce, kosmologii relatywistycznej oraz relacji nauka-wiara. Laureat Nagrody Templetona. Kawaler Orderu Orła Białego. Dyrektor, fundator i pomysłodawca Centrum Kopernika Badań Interdyscyplinarnych.
Po wybuchu II wojny światowej rodzina Hellerów uciekła do Lwowa, skąd została w 1940 roku wysiedlona przez radzieckie władze na wschodnią Syberię, aż do Jakucji, gdzie cierpiała głód. W 1944 roku została przesiedlona na południe Rosji, niedaleko Wołgi – do Urbachu w okolicach Saratowa. Po powrocie do Polski (1946) podjął naukę i w 1953 roku zdał maturę w IV Liceum Ogólnokształcącym w Tarnowie.
Michał Heller ukończył Wyższe Seminarium Duchowne w Tarnowie, a później został jego wykładowcą. Był też pierwszym dziekanem Wydziału Teologicznego w Tarnowie. Święcenia kapłańskie przyjął 26 kwietnia 1959 z rąk bpa Karola Pękali, a następnie został wikariuszem w Ropczycach. Dalsze studia podjął na Wydziale Filozofii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, gdzie w 1966 roku obronił doktorat z kosmologii relatywistycznej, zaś w 1969 roku uzyskał habilitację.
W roku 1990 został profesorem zwyczajnym Papieskiej Akademii Teologicznej przekształconej w 2009 w Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie. Wraz z Józefem Życińskim założył tam Ośrodek Badań Interdyscyplinarnych i został jego dyrektorem. Przebywał na stypendiach naukowych na belgijskim uniwersytecie w Louvain-la-Neuve, w Oxfordzie i Leicester (Anglia), w Bochum (Niemcy) i na Catholic University of America w Waszyngtonie (USA).
Jest pracownikiem Watykańskiego Obserwatorium Astronomicznego, a od 1990 roku – członkiem Papieskiej Akademii Nauk. W 2008 roku jako pierwszy Polak został laureatem Nagrody Templetona, przyznawanej za pokonywanie barier między nauką a religią. Dzięki nagrodzie został fundatorem i dyrektorem Centrum Kopernika Badań Interdyscyplinarnych (UPJP2-UJ), pod którego auspicjami działa też Copernicus Center Press.

2017 – Prof. Tomáš Halík – czeski duchowny katolicki, filozof, psycholog i teolog, pracujący między innymi jako duszpasterz akademicki i wykładowca Uniwersytetu Karola w Pradze, autor kilku książek teologicznych. Profesor dr hab. socjologii, dr hab. teologii, dr filozofii.
Ukończył studia socjologii i filozofii na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Karola w Pradze, był uczniem Jana Patočki. Komunistyczne władze odmówiły mu prawa wykładów na uniwersytecie i został skierowany do pracy jako środowiskowy psychoterapeuta alkoholików i narkomanów.
21 października 1978 został tajnie wyświęcony przez biskupa w Erfurcie na katolickiego księdza, a do roku 1989 był jedną z ważniejszych postaci podziemnego Kościoła katolickiego i bliskim współpracownikiem kard. Františka Tomáška.
Od roku 1990 jest rektorem uniwersyteckiego kościoła pw. Najświętszego Salwatora w Pradze i przewodniczącym Czeskiej Akademii Chrześcijańskiej (po śmierci jej założyciela ks. Josefa Zvěřiny). W tym samym roku papież Jan Paweł II mianował Halíka konsultantem Papieskiej Rady do dialogu z niewierzącymi na okres dwóch lat. Od roku 1993 wykłada religioznawstwo na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Karola. Głosił również wykłady w Oxfordzie i Cambridge, był jednym z ekspertów prezydenta Václava Havla.
W 2008 roku został mianowany przez papieża Benedykta XVI prałatem honorowym Jego Świątobliwości.
Jest znany ze swego zaangażowania w życie społeczne, z publicznych wypowiedzi na temat problemów dyskryminacji rasowej, na tematy polityczne i religijne oraz procesu sekularyzacji i integracji europejskiej.

Antonina Krzysztoń

2016 – Antonina Krzysztoń – pieśniarka, kompozytorka, autorka tekstów. Zadebiutowała wydając w podziemnych wydawnictwach (CDN, Nowa Solidarność Wielkopolska) trzy kasety. W tym czasie współpracuje krótko z kabaretem „Pod Egidą” J. Pietrzaka. Oficjalny debiut na Festiwalu Piosenki  Prawdziwej w Hall Oliwi w 1980 r. W 2006 r. odznaczona Krzyżem Oficerskim Odrodzenia Polski wręczonego przez Prezydenta Lecha Kaczyńskiego. Od lat występuje  i bierze udział w artystycznych projektach. Obecnie współpracuje z zespołem, w skład którego wchodzą znakomici muzycy: Marcin Majerczyk, Marcin  Lamch, Mando (Manuel Alban). „Staram się śpiewać o rzeczach ważnych, istotnych, pięknych, szukać tego co nas łączy, nie dzieli”. Jej głos, piosenki trafiają do ludzi o różnych przekonaniach. Wydała 15 płyt, współpracowała z takimi muzykami jak: M. Lorenc, A. Pierończyk, M. Pospieszalski, K. Knittel, W. Konikiewicz, S. Soyka, W. Walawender, Z. Wegehaupt) wszystkich nie sposób wymienić. „Moim dorobkiem są wspaniali muzycy, których spotkałam i ludzie których mam szczęście widzieć podczas moich artystycznych wędrówek”.

Arvo Pärt

2016 – Arvo Pärt – estoński kompozytor muzyki chóralnej i instrumentalnej. Laureat między innymi Wielkiej Nagrody Kulturalnej Stowarzyszenia Estońskiego w Sztokholmie (1983) oraz Nagrody im. Herdera przyznawanej przez Uniwersytet Wiedeński (2000). W roku 2009 wydana została płyta „In Principio”, zawierająca kompozycje napisane w latach 1989-2005. Jedna z nich, Cecilia, Vergine Romana, została pierwszy raz zaprezentowana w Turynie z okazji igrzysk olimpijskich w 2006 roku. Najnowszym wydawnictwem Pärta jest album „Adam’s Lament” (ECM, 2012).

Arnoldo Pomodoro

2016 – Arnaldo Pomodoro – włoski rzeźbiarz i złotnik. Światowej sławy, największy włoski rzeźbiarz sztuki współczesnej. Jego prace zdobią takie miasta jak Sorrento, Rimini, Pesaro, Rzym, Mediolan, Turyn, Tivoli, Belluno, Kopenhagę, Brisbane, Dublin czy Los Angeles. Rzeźby Pomodoro stanowią stałe ekspozycje największych muzeów na całym świecie. Od 1954 mieszka i pracuje w Mediolanie.

Manuel Herder

2015 – Wydawnictwo Herder – rodzinne wydawnictwo, jedno z najstarszych w Niemczech, założone w 1798 roku przez Bartholomä Herdera, a od 1808 umiejscowione we Fryburgu Bryzgowijskim. Obecnie wydawnictwem kieruje Manuel Herder, należący do szóstego pokolenia wydawców. W Polsce przetłumaczone książki znajdziemy w kilkunastu oficynach wydawniczych, między innymi w Wydawnictwie Jedność.

Co roku Herder wzbogaca rynek o około 500 nowych tytułów, kolejnych 3000 pozycji z poprzednich lat jest w ciągłej sprzedaży. Jest jednym z wiodących niemieckojęzycznych wydawnictw teologicznych, poradnikowych, wspierających dialog między kulturami i tradycjami. To tu ukazała się epokowa publikacja naukowa – słynny „Lexikon für Theologie und Kirche“ („Leksykon Teologii i Kościoła“). Wydawnictwo słynie też z książek dla dzieci i świetnej literatury faktu. Autorzy Herdera to od wieków znane osobistości świata historii, religii, nauki, literatury. To, między innymi, znana pedagog Maria Montessori, laureat Pokojowej Nagrody Nobla Eli Wesel, Benedykt XVI, Dalajlama i wielu innych.

Wincenty Kućma

2015 – Profesor Wincenty Kućma – jeden z najwybitniejszych współcześnie żyjących rzeźbiarzy, medalistów, projektantów przestrzeni sakralnych. Urodził się 25 maja 1935 roku w Zbilutce, na Kielecczyźnie. Studiował na Wydziale Rzeźby ASP w Krakowie. W 1967 roku rozpoczął pracę na ASP, w Pracowni Przestrzeni w Katedrze Sztuk Wizualnych na Wydziale Form Przemysłowych, którą kierował aż do 2000 roku. Jest laureatem ponad 50 nagród i wyróżnień w konkursach rzeźbiarskich i architektonicznych. Za swą pracę artystyczną został uhonorowany odznaczeniami państwowymi i papieskimi. Dzieła eksponował na ponad 40 wystawach indywidualnych, 80 zbiorowych i niemal 60 wystawach za granicą. Znajdziemy je też w zbiorach muzealnych. Rzeźby patriotyczne to, m.in. pomniki: Obrońców Poczty Polskiej w Gdańsku, Powstania Warszawskiego 1944 w Warszawie, Armii Krajowej w Kielcach. Jego prace można odnaleźć na przykład w New Delhi, Genewie. Rzeźby sakralne zdobią wnętrza wielu obiektów, zaprojektował przestrzeń w ponad 60 kościołach Polski, oraz w Rosji i na Białorusi.

Krzysztof Penderecki

2015 – Krzysztof Penderecki – zaliczany do najwybitniejszych i najoryginalniejszych polskich współczesnych kompozytorów, ale także ceniony dyrygent i pedagog. Urodził się 23 listopada 1933 roku w Dębicy, w rodzinie z tradycjami muzycznymi. Pierwsze utwory stworzył w wieku 8 lat. Studiował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej ( obecnie Akademii Muzycznej) w Krakowie, której potem został wykładowcą i rektorem w latach 1972 – 1987. Od 1973 rozwijał swą światową karierę dyrygencką.

Pierwszy międzynarodowy sukces przyniósł mu w 1959 roku Tren – Ofiarom Hiroszimy, za który otrzymał nagrodę UNESCO. Swą karierę światową rozpoczynał, jako kompozytor awangardowy, ale rozgłos przyniosła mu także twórczość sakralna ( Psalmy Św. Dawida, Jutrznia, Polskie Requiem czy Siedem Bram Jerozolimy, Credo i wiele innych). Jest twórcą kilkuset kompozycji – utworów symfonicznych i kameralnych, utworów wokalno-instrumentalnych, chóralnych oraz oper i muzyki filmowej. Artysta jest laureatem wielu nagród artystycznych, odznaczeń państwowych, papieskich, oraz doktorem honoris causa uczelni polskich i zagranicznych.

Adam Bujak

2014 – Adam Bujak – światowej sławy artysta fotografik, który od lat 60. dokumentował posługę duszpasterską papieża Jana Pawła II. Jest autorem ponad stu albumów fotograficznych, plakatów i kalendarzy. Jak nikt inny potrafi malować światłem i ukazywać piękno dzieł sztuki. Współpracował z „Tygodnikiem Powszechnym” oraz Telewizją Kraków. Jedną z jego wyjątkowych wystaw, „ Kraków Jana Pawła II”, będzie można obejrzeć podczas targów SACROEXPO w Targach Kielce

Mario Botta

2014 – Mario Botta – architekt pochodzący ze Szwajcarii. Decyzją kapituły otrzymał on nagrodę „…za niestrudzoną wędrówkę w poszukiwaniu formy, równocześnie ludzkiej i boskiej, która pogodzi rzeczywistość z Ideą …” . Kochasz kościół, ponieważ możesz się w nim poczuć stwórcą. Wchodząc do kościoła, czujesz, że jesteś w centrum świata- powiedział kiedyś szwajcarski architekt Mario Botta. Mario Botta to jedno z największych nazwisk światowej architektury. Jego budowle, w czasach kiedy architektura sakralna staje się często popisem możliwości technicznych, są ostoją ciszy, skupienia, modlitwy. Jego twórczość to dowód na to, że kościół jest sercem miasta, jak dodaje sam artysta- bez względu na religię. Wśród przykładów prac Mario Botty znajduje się między innymi Kościół św. Jana Chrzciciela w Mogno, Katedra Zmartwychwstania w Évry Kościół Santo Volto w Turynie, Kaplica na Monte Tamaro oraz Kościół Błogosławionego Odoryka w Pordenone.

Stanisław Rodziński

2013 – Stanisław Rodziński (urodzony  1940), artysta malarz i eseista. Mistrz koloru i światłocienia. Absolwent ASP w Krakowie (1963). W latach 1972-1981 prowadził pracownię malarstwa i rysunku w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych we Wrocławiu. Od 1981 zawodowo związany z ASP w Krakowie. Od 1989 profesor, od 1992 profesor zwyczajny. W latach 1991-1992 członek Rady Kultury przy premierze RP. Dziekan Wydziału Malarstwa krakowskiej ASP w latach 1993-1996, od 1996 do 2002 jej Rektor. Członek PAU oraz Rady Programowej Instytutu Dziedzictwa Narodowego (od 2001). Brał udział w licznych wystawach zbiorowych, miał wiele wystaw w Europie i USA. Jego obrazy cieszą się niezwykłym powodzeniem. Niesłabnące zainteresowanie obrazami olejnymi wypływa z mistrzowskiego operowania kolorami. Laureat wielu nagród (m.in. Fundacji Jurzykowskiego), odznaczony Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1993) i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1998), doktorat honoris causa Uniwersytetu Wrocławskiego (2002).

Stefan Stuligrosz

2012 – Stefan Stuligrosz  –  założyciel Chóru Poznańskie Słowiki, charyzmatyczny artysta i wielki pedagog.

Profesor Stuligrosz oprócz „Poznańskich Słowików” prowadził okresowo Chór Mieszany im. Stanisława Moniuszki, Chór Męski „Echo”, Chór Politechniki Poznańskiej. Tytan pracy i entuzjazmu artystycznego, był także w latach 1953-1963 kierownikiem Redakcji Muzycznej Rozgłośni Poznańskiej Polskiego Radia, a od 1971 roku do 1990 roku – prezesem Poznańskiego Towarzystwa Muzycznego im. Henryka Wieniawskiego. Skomponował blisko 600 utworów na chór a capella, z towarzyszeniem fortepianu, organów i orkiestry. Opracował dziesiątki kolęd i pieśni.

Per Artem Ad Deum 2012 – Prezydent Papieskiej Rady ds. Kultury kardynał Gianfranco Ravasi wręcza medal Ennio Morricone

2012 – Ennio Morricone – światowej sławy kompozytor, twórca genialnej muzyki filmowej.

Światową sławę przyniosło mu napisanie ścieżki dźwiękowej do filmu „Misja” w 1986. Od tego czasu współpracował z wieloma słynnymi twórcami filmu jak: Pedro Almodovar, Oliver Stone, Mike Nichols czy Brian de Palma. Morricone, zajmował się także muzyką klasyczną – jest autorem kompozycji takich jak: „Cantata Frammenti di Eros” i „Cantata per l’Europa”.

W 2011 roku medalem Per Artem Ad Deum nagrodzono Stanisława Niemczyka

2011 – Stanisław Niemczyk –  nazywany „polskim Gaudim”, twórca niezwykłych budowli sakralnych. Wyróżniony Honorową Nagrodą SARP. Uhonorowany przez Jana Pawła II odznaczeniem Pro Ecclesia et Pontifice. Najsłynniejsze dwie realizacje to świątynia pod wezwaniem Jezusa Chrystusa Odkupiciela w Czechowicach-Dziedzicach (1995-1998, jedna z ikon polskiej architektury) oraz kościół-namiot Ducha Świętego w Tychach (1979-1983). W Tychach powstaje od 2000 roku kolejne niezwykłe dzieło Niemczyka – zespół klasztoru i kościoła franciszkanów.

Laureat Medalu Per Artem Ad Deum – Krzysztof Zanussi z Prezesem Targów Kielce dr. Andrzejem Mochoniem

2010 – Krzysztof Zanussi – reżyser filmowy, teatralny i scenarzysta. Członek Europejskiej Akademii Filmowej. Od 1997 roku członek Papieskiej Akademii Sztuk Pięknych i Literatury. Nominowany do Złotego Globu za film „Rok spokojnego słońca”. Laureat nagrody „Lumière” przyznawanej przez Włoskie Stowarzyszenie Autorów Teatralnych i Filmowych za całokształt twórczości w dziedzinie filmów.

Medal Per Artem Ad Deum odbiera Wojciech Kilar

2009 – Wojciech Kilar – światowej sławy kompozytor i pianista, twórca muzyki filmowej. Laureat wielu międzynarodowych nagród, m.in. za muzykę do filmu Bram Stoker’s Dracula  w reż. Francisa Forda Coppoli oraz nagrody Amerykańskiego Stowarzyszenia Kompozytorów, Autorów i Producentów „ASCAP Award 1992″. Zyskał miano Best Score Composer for a Horror Film, a za całokształt twórczości został uhonorowany Philip Award za całokształt twórczości na III TP S.A. Music & Film Festival.

Leszek Mądzik nagrodzony medalem Per Artem Ad Deum

2008 – Leszek Mądzik – scenograf i reżyser teatralny. Współpracuje z wieloma uczelniami teatralnymi w Polsce i na świecie. Odznaczony medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis. Twórca m.in. spektaklu „Żar” zrealizowanego w Portugalii, czy fenomenalnego lubelskiego przedstawienia „Przejście”.

Medal Per Artem Ad Deum z rąk JE kard. Stanisława Dziwisza odbiera Stanisław Słonina

2007 – Stanisław Słonina – rzeźbiarz, modeliniarz i rysownik. Prezentuje swoje prace na wystawach w kraju i za granicą. Laureat wielu nagród artystycznych, m.in. Grand Prix UNESCO oraz złotego medal Parlamentu argentyńskiego. Twórca pomników i monumentów m.in.: pomnika papieża Jana Pawła II w Buenos Aires. Jego prace artystyczne znajdują się w zbiorach największych polskich muzeów. Jest Profesorem Rzeźby w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.

Medal Per Artem Ad Deum odbiera Dobrosław Bagiński

2006 – Dobrosław Bagiński – rzeźbiarz i projektant, wykładowca Instytutu Sztuki Uniwersytetu Marii
Curie – Skłodowskiej oraz Politechniki w Lublinie. Od 1983 r. uprawia sztukę sakralną, jak również zajmuje się jej teorią. Do swoich najważniejszych realizacji artystycznych zalicza kościół św. Andrzeja Boboli w Lublinie, kościół pw. Matki Bożej Królowej Polski (w Tatarach), kościół w Jakubowicach i lubelski ołtarz papieski z 1987 roku.

Tomasz Furdyna odbiera medal Per Artem Ad Deum z rąk bp. Kazimierza Ryczana

2005 – Pracownia witraży „Furdyna” z Krakowa – Realizuje projekty dla  150 obiektów sakralnych i świeckich na terenie Polski, a także za granicą m.in. w Niemczech, Wielkiej Brytanii, Ukrainie, USA, czy Tasmanii. Oprócz tworzenia witraży, firma zajmuje się także konserwacją zabytkowych witraży w Polsce i w Europie.